دنیای چمن

زندگی ماشینی و پیشرفت تکنولوژی باعث شده است تا این حقیقت را بپذیریم که روز به روز از دنیای سبز و طبیعت فاصله می گیریم. فاصله می گیریم و افسرده می شویم اما کاری از دست مان بر نمی آید. تلاش می کنیم حتی با ایجاد فضای سبز مصنوعی بتوانیم شوق درونی مان را به حقیقت تبدیل کنیم. تکلیف کسانی که با چمن مصنوعی این کار را انجام می دهند مشخص است،

حداقل برای تحقق رویاهای خود تلاش می کنند و نمی گذارند این ذات و ماهیت طبیعت دوست بودن شان از بین برود. شاید اگر در گذشته دور به این فرصت دسترسی داشتیم، دنیای ما رنگ دیگری می گرفت. اصلا شاید اینقدر طبیعت اطراف مان دچار آسیب نمی شد. 
هر کسی که می خواست طبیعت را در اطراف خود داشته باشد، جنگل ها را برای ساخت خانه نابود نمی کرد. برای تفریح در کنار ساحل و محیط سبز اطراف آن، آن جا را به یک زباله دان تبدیل نمی کرد. شاید دنیای چمن ما در گذشته با این روزها متفاوت بود. 

چشمان مان را ببندیم و برای چند دقیقه ذهن مان را سوق بدهیم به دنیای کودکی، جایی که شور و اشتیاق کودکی و بازیگوشی مان به دشت و دمن و چمن های اطراف خانه مادربزرگ ختم می شد. چه کسی انکار می کند که برای بازی کردن روی چمن های سبز و زیبا، لحظه شماری نمی کرد؟

من این دنیا را دنیای چمن می نامم. حتی درخت ها بدون وجود این چمن ها به چشمان ما نمی آمد. ما روی زمین و بودیم و این سبزی را زیر پاهای مان می خواستیم. می خواستیم حس کنیم که زندگی حتی زیر گام های ما نیز جریان دارد. 

دنیای ما پر بود از لحظات خوش و عطر ناب و بکر از دل طبیعت. دروغ چرا؟ گاهی دنیای خود را با افراد دیگری شریک می شدیم. اما همه ما دوستانی داشتیم که قلمرویی را برای خود مشخص می کردیم که هیچ کس جز خودمان اجازه ورود به آن جا را نداشت. دنیای سبز ما ختم می شد به فرار کردن یواشکی سر ظهر و بیرون زدن با دوستان و خوش گذرانی در زمین های که به آدم حس انرژی می داد. 

گاهی هم پدر و مادرها، ما را به دنیای چمن خود دعوت می کردند. یک روز جمعه با بساط غذا و استراحت، می زدیم به دل طبیعت. اگر خوش شانس بودیم و این پکینگ با چند خانواده از دوست آشنای مان همراه بود، آن روز برایمان تکرار نشدنی می شد.

اما صادقانه، دنیای بزرگ تر ها با دنیای ما فرق داشت. خصوصیت های دنیای ما چیزهایی داشت که هیچ جای دیگر پیدا نمی شد. 
هنوز هم وقتی بعد از سال به دنیای چمن بچگی خود فکر می کنم، می توانم عطر و بوی آن جا و طعم لذیذ با هم بودن مان را حس کنم. این چه دنیایی است که حتی همین حالا نیز با فکر کردن به آن انرژی می گیریم. بزرگ تر که شدم خواستم چنین دنیایی برای خود حتی به مراتب ضعیف تر از آن بسازم تا یادم نرود که بیشترین چیزی که از آن انرژی می گیرم، چیست. 

دیوار سبز، بالکن و تراس سبز، چمن مصنوعی پشت بام یا همان روف گاردن با نمای طبیعت و حتی حیاط و پارکینگ خود را با چمن مصنوعی تزئین کردم. می خواستم در هر جای خانه که نگاه می کنم، عطر کودکی خود را با عمق وجود احساس کنم.

من هر روز با لمس شاخ و برگ های این محیط سبز خود را در آن حال و هوای کودکی احساس می کنم. من حتی چای تازه دم خود را با نگاه کردن به سرسبزی این محیط با لذت می نوشم، به یاد آن پیکنیک خانوادگی که بی دغدغه و بی دردسر با پدر و مادر و دوستان خود می رفتیم. 

آری من این فضا را در جای جای خانه خود به وجود آوردم، می خواهم به فرزندانم یاد بدهم که از سبز بودن دنیای خود لذت ببرند. نمی خواهم دنیای ماشینی امروز فرصتی که در گذشته داشته ام را از فرزندانم دریغ کند.

ماهیت و ذات انسان به گونه ای است که محیط سبز اطراف خود، وابسته است. این موضوع با پیشرفت تکنولوژی و ماشینی شدن زندگی ها تغییر نمی کند. و من نمی خواهم این فرصت را از فرزندان خود بگیرم و آن ها را از طبیعت و حال و هوای آن دور بسازم. 

من باید به فرزندم یاد بدهم که زندگی مجموعه ای از دلخوشی های کوچک و اما تاثیر گذار است. من باید به آن ها یاد بدهم که با لمس شاخ و برگ زیر دستان خود می توانند زندگی کنند، می توانند با مهمان کردن چشم های شان به یک محیط سبز، زندگی را در خون و رگ و ریشه خود احساس کنند. من باید به آن ها یاد بدهم که چشمان خود را ببندند و صدای بلبل و رقص شاخ و برگ درختان را در دنیای چمن خود تصور کنند. من باید این رسالت خود را به خوبی انجام دهم. 

و چه چیزی بهتر از این؟
و گرنه چه کردند با ما این خانه های سنگی و سیمانی، صدای بوق و آلودگی. انگار همه جمع شده اند تا پا روی خرخره آدم بگذارند و با دستان شان دنیای رویایی مان را بگیرند و از بین ببرند. شاید دسترسی به فضای سبز واقعی سخت باشد و دردسرهای خود را داشته باشد. اما با ایجاد یک فضای مصنوعی در تمامی بخش های منزل خود، می خواهم سبز بودن را به فرزندانم آموزش دهم.

می خواهم کاری کنم تا مانند من دنیای چمن خود را داشته باشند. تا هر وقت که احساس خستگی و روزمرگی و بی حوصلگی کردند، تنها و تنها با لمس و یا نگاه کردن و استشمام عطر طبیعت رو به روی خود، امیدی به آینده داشته باشند. من به دنیای چمن فرزندانم نزدیک نمی شوم، اجازه می دهم تا در عالم خود باشند. همان طور که ما دوست نداشتیم کسی از دنیای ما با خبر شود.

چه خوب که در این دنیای بی روح و سنگی هم من  و هم عزیزانم می توانیم از بودن در دنیای چمنی خود لذت ببریم. یادمان باشد ما باید تلاش مان را بکنیم تا جایی که می توانیم از طبیعت دور نباشیم حتی در ساختمان های سیمانی و بی روح زندگی مان. همه چیز امکان پذیر است، کافی است بخواهید و عمل کنید. دنیای چمن خود را بسازید و سبز باشید.